Het moet eind 1992 geweest zijn. Keith Haring was al 2 jaar dood.
Na ruim een half jaar in een desolate buitenwijk van Groningen te hebben gewoond, kon ik eindelijk in het centrum van de stad gaan wonen! Via-via kwam ik aan een prachtige lichte kamer in een anti-kraakpand, met uitzicht op de Martinitoren! Alleen een huis áán de Grote Markt zou nog centraler zijn geweest. Het huis aan de Turfsingel was enorm en zou gesloopt gaan worden om plaats te maken voor het nieuwe provinciehuis.
Ik was al jaren gefascineerd door het werk van Keith Haring, vooral omdat dit verre achterneefje van Dick Bruna zijn kunst vaak als graffiti op muren schilderde. Ik weet niet of de term Street-art al werd gebruikt, maar al sinds de middelbare school was ik gefascineerd door (illegale) straatkunst.
Op een ansichtkaart (uit een museumwinkel?) stond een oranje/rode figuur met cijfers. Ik kan de kaart nergens meer vinden, maar vermoed dat ik de lijnen van de tekening veel te dun heb geschilderd. Maar goed, het ging mij eerder om de voorstelling dan om een Keith Haring waarheidsgetrouw na te maken.
Maar liefst 3 kamers had ik tot mijn beschikking, met veel grote, witte muren. Op de muur van mijn slaapkamer schilderde ik deze figuur met de cijfers van de klok er omheen. (‘t Kan zijn dat ik later een klok op de buik van het figuur heb gehangen.) Niet veel later moest ik verhuizen, want het hele gebouw werd gesloopt. Net als veel muurschilderingen van Haring zelf, is ook mijn hommage aan hem verdwenen.
Maar ik heb deze foto nog…
